Deze week tijdens een coaching kwam opeens mijn liefde voor de Post-it naar boven. Kennen jullie ze? Die vierkante gele blaadjes met zo’n plakrandje erachter? Ik ontdekte ze toen ik wilde afvallen……
Want tijdens het afvallen zijn er van die obstakels in de kast die je gewoon soms hoort roepen. Ja toch? Ik zal daar niet een uitzondering in zijn. Ik werd er in ieder geval goed gek van! En hoe meer ik aan zo’n obstakel dacht…hoe hardnekkiger het werd. Let wel; mijn obstakels bestonden niet uit een appel of een paar snoeptomaatjes. Ik heb het over koekjes, snoepjes, chips en chocola…. Want als je eenmaal gaat zoeken dan is het goed mis.
Ik beeldde mee in dat er uitroeptekens op die verpakkingen stonden. Zo van: denk erom, neem mij maar even niet. Nou, dat gaat een keer goed maar werd al snel te makkelijk. Ik zocht een alternatief en jawel: daar lagen ze…een stapeltje Post-it’s.
Ik zette op een blaadje een uitroepteken, of een stopteken, of een kruis, en plakte deze op de verpakking. En het gekke was; het hielp! In mijn hoofd zat de gedachte: alles met een Post-it laat ik liggen. Wonderbaarlijk hoe ik zo makkelijk een andere gedachte kon hebben en ik vond dat best.
Mijn gezin dacht daar anders over. Mijn zoon zei een keer; “wat moeten die rare blaadjes in die kast?”. Ik legde uit dat ik zo niet in de verleiding kwam om te gaan snoepen. Hij: “je kan het toch gewoon laten liggen”. Buiten dat ik al een hekel heb aan het woord gewoon, kom ik later nog wel eens op terug, gaf ik aan dat het niet zo gewoon is en dat het voor mij hielp, klaar.
Nu, 2 jaar later, heb ik de Post-it niet meer nodig. Tuurlijk hou ik altijd momenten waarop het even anders gaat. Maar de Post-it’s waren op de achtergrond geraakt. Tot deze week, toen ik mijn oude vertrouwde tip deelde. I love Post-it! En gelukkig heb ik nu een medestander.
Gezonde groetjes, Paula